Vandaag alweer de de 7de dialoog met Kluun, wiens boek Komt een vrouw bij de dokter, dat in oktober 2003 uit kwam, sinds gister op nr.1 in de Bestseller Top 60 staat genoteerd (De Weduwnaar op nr.3)
Goedemorgen, mevr. Van Wijnbergen, de kritieken op onze dialogen nog gelezen?
Uiteraard, Kluun. Zeer motiverend.
Gelukkig doen we het dus niet helemaal voor de kat zijn zweefmolen.
Ik blijf nog even.
Waar ik vandaag antwoord op zou willen hebben: wat is de eigenlijk de ziel?
Nou, ik heb eens wat gegoogled op Wikipedia…
Wikipedia?!? Zeg, dat zijn mijn teksten. Ik wil uw eigen visie.
De ziel is voor mij het diepere wezenlijke deel van het zelf. Anders dan geest en lichaam. Geest en lichaam is in mijn ogen nog enigszins hanteer- en vervormbaar. De ziel is het pure, dat liegt er niet om.
Gelooft u, als gedipl. paranormaal therapeut, dat ‘de ziel’ bestaat?
Ja, want ik voel hem. Als iemand mij krenkt tot in het diepst van mijn ziel, dan voel ik dat op een dieper niveau. Anders dan in de geest, die in staat is de vluchtroute te kiezen. Ken je dat gevoel?
Ik denk het wel. Maar eerst even: wat is dan het verschil tussen geest en ziel?
Ik denk dat de ziel datgene is dat wij altijd zijn, onsterfelijk, dus ook na overlijden. De geest zie ik meer als als brug tussen lichaam en ziel.
Wat is het verschil tussen onze hersenen en ‘de geest’?
Hersenen is materie, een werktuig. De geest is energie.
Juist ja. En waar komt die energie vandaan? Van buiten of binnen?
Van binnen en van buiten.
Zucht… zo komen we er natuurlijk nooit. Nou, neem uw tijd even, tik uw gediplomeerde antwoord op uw gemak in. Wij wachten wel. Voor we over de ziel verder gaan, wil ik eerst weten wat voor soort energie dat is, die geestesenergie.
De geest is verbonden met de ziel, maar ook met de energie in het universele, de kosmos. Die geest heeft eigenlijk het lichaam niet nodig om te zijn, die ziel ook niet. Het lichaam is wel van invloed op de geest (als wij bijv. niet goed in ons vel zitten). Doe je het hiervoor of ook niet?
Bijna. Wat is het verschil in functie tussen ziel en geest dan?
Ik zie die geest meer als een soort kweekvijver voor de ziel. En misschien gaat die geest straks wel op in het niets als de ziel het rondje rond is.
Kweekvijver? Maar wat is er dan het eerst, de ziel of de geest? En wanneer is wat er?
De geest behoort de ziel toe. Men praat ook wel eens in termen als ‘een oude ziel’, dus ergens in tijd bezien moet er dan ook een eerste vonkje zijn. Maar ik denk dan niet in aardse termen als jaren. Ik denk dan meer aan iets dat wij niet kunnen overzien. Ik denk ook niet dat het zomaar weer ergens ophoudt als het af is, maar dat die ziel uiteindelijk ook opgaat in dat ‘niets’, maar dan gaan we wel héél filosofisch op donderdag.
Da’s juist de bedoeling! Hou u niet in, mevr. Van Wijnbergen. Ik begrijp dat de meeste religies en sommige filosofen (Plato!) geloven dat de ziel er al voor de geboorte is, en dat die bij de geboorte eh… plaats neemt in het nieuwe mensje.
Dat klopt, daar geloof ik ook heilig in.
En de geest? Wanneer is die er?
Ik heb eigenlijk geen idee, maar het lijkt me zo dat bij meerdere levens die geest niet opeens verdwijnt…
Há! Eindelijk iets dat u ook niet weet. Mooi iets om op te googlen voor de reageerders, dat wij tweeën niet al het werk zitten doen: wanneer krijgen wij de geest? Brengt mij terug bij de ziel. Hoe moet ik me dat voorstellen, Mevr. Van Wijnbergen: zit de ziel in ons of om ons, in ons aura?
Waarom ben je zo gefocusd op waar en wanneer, Kluun? Ook een vlucht van de geest om niet terug te komen op mijn eerdere vraag?
Ik ben nogal analytisch van aard, als ik het al niet kan bewijzen, wil ik op zijn minst het gevoel hebben dat ik het snap, dat er een zekere logica inzit. Van blind geloven in iets of iemand is de wereld nog nooit beter geworden… Maar eh.. bedoelde u die vraag of ik dat gevoel kende?
Juist ja. ‘Ik denk van wel’ kan ik zo weinig mee…
‘Gekrenkt tot in het diepst van mijn ziel.’ Phoe. Moeilijk om uit elkaar te houden wanneer ik me zwaar gekrenkt voel, maar vanwege ego of schaamte of angst, en wanneer ik me tot in mijn ziel gekrenkt voel…. Ja! Ik weet het. Als recensenten of lezers zeggen dat ik matig schrijf, ach, fuck ‘m. Maar als ze de oprechtheid van mijn liefde voor mijn eerste vrouw, ondanks mijn ontrouw, in twijfel trekken. Of als ze de integriteit van mijn redenen om KEVBDD te schrijven, niet willen zien. ‘Die gozer is slim, verdient geld over het lijk van zijn vrouw.’ Of zelfs, ooit gelezen, ergens, van een volslagen onbekende, op Bol.com: ‘Die Kluun was op het sterfbed van zijn vrouw al bezig met de marketing van zijn boek.’ Dat raakt me tot in mijn ziel. Denk ik :)
Precies :) Dat gaat dieper dan de strijd om het ego. Iets dat je zó tot in het diepst van je ziel beleeft, in alle zuiver- en oprechtheid, lijkt bijna onaantastbaar. En toch doet het ontzettend veel pijn als anderen die energie in twijfel trekken, precies dáár waar je hem in alle oprecht deelt, zoals jij dat doet, om duidelijk te maken dat liefde overwint. Ik denk ook Kluun, dat juist dát de krachten zijn van waaruit de ziel kan groeien. Tegengestelde krachten. Ik zie dat zelf als een natuurkundige wet, de twee-eenheid die nodig is om ‘heel’ te worden. Het kan niet zonder elkaar. Ik ben ook een analist, maar ik denk zelden na over de praktische zaken, zoals waar en wanneer in deze dialoog. Het is meer dan die beperkte ruimte. Het IS. En sterker nog, het beperkt als we het willen kaderen…
Waarom wil die ziel eigenlijk überhaupt geboren worden? Het leven is lijden, zeggen Boeddhisten, en het wordt pas draaglijk als je dat accepteert, streven naar ultiem geluk in dit leven maakt ongelukkig. Waarom blijft die ziel niet lekker aan gene zijde, waar alles pais en vree is?
Omdat de ziel is voorbestemd om te groeien en ‘weet’ dat lijden de enige weg is daartoe. Wij worden als een magneet aangetrokken tot precies dié situaties die ons ‘heel’ maken.
De ziel als masochist. Rare jongens, die zielen. Maar ik herken iets van wat je zegt. Neal Donald Walsch beweert in zijn boeken dat wij mensen niet op aarde zijn om te leren, maar ons alleen maar hoeven te herinneren wat onze ziel al weet: dat alleen liefde en liefde alleen (halleluja) leidt tot eh… ja, tot wat eigenlijk?
Nou ja, het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk. In feite ‘weten’ we alles, alleen niet bewust. Ik denk dus dat hij dát wel goed heeft ingeschat, of degene die het hem influistert…
Áls zielen bestaan, zou het onlogisch zijn dat er ook niet Iets anders bestaat. Iets dat nog slimmer is, dat wéét dat ‘leven’ goed is om te groeien. Dat bedenk je niet zelf, als simpele ziel.
Wat mij bij is gebleven uit het eerste boek van Neal Donald Walsch is dat ‘God’ zichzelf beleeft door ons. Ik heb het boek nooit uitgelezen, maar ik herkende het wel. In feite doen we zelf niet anders dan spiegelen en onszelf door de ander beleven.
Het doet denken aan die grottheorie van Plato, kent u die?
Ja, die heb ik laatst in volle glorie op mijn site gezet. Zie hier.
Gek idee, als dat klopt: die ziel gaat moedwillig in een grot (lees de aarde) zitten, om te ervaren wat het is om te leven. Daar is alleen maar lol aan als al zijn kennis meteen wordt gedeleet als-ie geboren wordt. Ik bedoel: ik zou best nog wel eens achttien willen zijn, maar niet als ik weet wat ik nu allemaal weet. Dan is de lol er meteen af, toch?
Zit wat in, Kluun. Als we alles al bewust weten voor we het gaan ervaren dan lukt het niet. Verdriet en geluk moet gevoeld worden, tot in de toppen van je tenen. Dat kan alleen maar in oprechte emotie. In mijn hart weet ik dat het uiteindelijk goed komt, dat ervaringen niet voor niets zijn, dat geeft troost en hoop, maar toch blijft die rationele twijfel en het weten dat we aan de bak moeten, dat het niet vanzelf gaat, en dat is maar goed ook…
Ik heb ondertussen uw link over de Grottheorie van Plato gelezen (lijkt verdomme wel een roman van Harry Mulisch, een column van u, er kwam geen eind aan!) en daar staat iets in over de mensen in die grot, iets dat ik herkende: ‘En als men hem verder zou dwingen naar het licht zelf te kijken, zouden zijn ogen dan geen pijn doen? Zou hij zich niet afwenden en vluchten naar de dingen die hij wel kan onderscheiden, in de overtuiging dat die echt duidelijker zijn dan wat men hem aanwees?’ Dat is wat ik mezelf middels Stijn in De Weduwnaar heb laten ontdekken: ik was altijd bang voor de pure liefde, en vluchtte er daarom van weg.
Dat is een mooi voorbeeld. Het kan ook niet anders. Je kunt aanwijzingen krijgen, boeken lezen, anderen geloven, en toch moet je zelf de dingen ervaren in gevoel voordat het kwartje valt. En dat kwartje valt alleen als de tijd daar rijp voor is… Maar door de ervaring van je vlucht ervaar je het nu intenser, vollediger dan ooit, toch?
Ik herken de liefde nu meer dan vroeger, geniet er meer van en waardeer hem meer. Zowel van en voor mijn kinderen als van en voor mijn vrouw. Ik ben ook meer bereid er voor te werken, omdat het kwartje is gevallen. Maar tussen herkennen en doen zit een groot verschil.
Dat is waar, maar je begrijpt inmiddels wél meer van de intentie en de kracht daarachter, waardoor je nu wel bereid bent die liefde (dat licht) meer toe te laten in plaats van je rug er naar te keren.
Wil je nog steeds van me weten waar die ziel nou zit?
Hm. Nou, laat ik het anders stellen: wat mij fascineert: ik geloof in het bestaan van de ziel. Ieder mens heeft er een. Die ziel gaat weer over naar weetikveelwaar bij de dood. Vaak kiest hij zelf de dood. Misschien zelfs wel voor de geboorte, als onderdeel van zijn leerplan. Maar wat bij een tsunami, een aardbeving, 9/11? Willen die zielen allemaal tegelijk dood? Dat gaat er bij mij niet in.
Je wilt ze vast niet tellen, Kluun, degenen die wereldwijd dagelijks allemaal tegelijk dood gaan. Ik denk dat er ook zoiets is als een groter plan met een groter doel… Daarbij heeft tellen geen zin. Een soort overkoepelende organisatie.
Ik vind het op het randje. Ik snap wat u bedoelt, kan me ook niet voorstellen dat het ‘zomaar’ gebeurt, áls er iets of iemand is die een hoger doel heeft, maar ik kan me ook voorstellen dat veel mensen daarom niet wíllen geloven in een God of hiernamaals, als diezelfde God zoveel ellende toestaat, met als doel ‘leren’….
Inderdaad. Maar zouden ook dié zich niet afwenden en vluchten naar de dingen die zij wel kunnen onderscheiden (om maar in de gedachte van Plato te blijven)? Gebeurtenissen die een groter doel dienen, zoals de evolutie, gaan gepaard met schokken, maar ik denk dat het niet minder zinvol is dan het doel van de individuele ziel, die ook deel is van dat grote plan in evolutie.
Moeilijk. Gevaarlijk terrein. Zelf geloof ik dat we leren als mensheid. Niet in een rechte lijn, maar toch. We weten ondertussen dat het niet normaal is elkaar met knuppels op de kop te slaan, maar we doen het nog wel, over de hele wereld. We weten ondertussen dat we in actie moeten komen als er mensen als Hitler opstaan, maar we doen het nog niet altijd, of te laat. En we weten dat we de aarde naar de gallemiezen aan het helpen zijn, maar we doen het nog steeds. Tussen weten en doen… De grote vraag is: is de mens slecht van nature, zoals cynici zeggen, en vernietigen we onszelf, als in een Houellebecq-roman, of zien we op tijd het licht, zoals Walsch en Plato hopen/denken, en beseffen we waartoe onze ziel hier is gekomen? Ik heb sterk het gevoel dat we daar rap achter moeten komen, anders is het te laat.
Er wordt geschreven dat we in een tijdperk van bewustwording zijn aangekomen, dat we voor grote veranderingen staan, dat de mens weer groeit naar het spirituele. Ik mag het hopen Kluun…
Ik ook. Laten we het daar de volgende keer over hebben: wat is de relevantie van oude wijsheden zoals die van de Maya’s, Eygptenaren en de oude Oosterse geschriften voor deze tijd. Daar weet u vast wel wat van, u kennende.
Ik heb er ooit wel eens het één en ander van in moeten stampen, ja…
Mooi dat het nu van pas komt, want alle overbodige kennis is ballast, zei mijn vader, een van de grootste Tilburgse filosofen aller tijden, al. Tot volgende week!
:) Vandaar dus, dat ik het niet allemaal onthouden heb… Tot volgende week, Kluun!
PS ELLY (VR 4 AUG)
Nog even terugkomend op het onderwerp en onderscheid geest en ziel.
Ook hier is nog zoveel aan toe te voegen. Is de geest de bewustzijnsvorm of de ziel of is het een geheel? Ook binnen verschillende religies wordt dit op verschillende manieren benaderd. Als ik uitga van de context geest in beleving hier, maar ook in het hiernamaals, dan is er een verschil. Als we het bijv. hebben over een ziekelijke geest, dan is die geest door wat dan ook vervormd en staat niet in bewust contact met zijn oorsprong. Een geest van een overledene kan bijv. spoken, zich negatief of zelfs demonisch gedragen. Ik kan mij niet voorstellen dat dat het zuivere deel is, die oorsprong. Dat moet dieper weg zitten.
De ziel klinkt voor mij zoveel puurder. Op zich natuurlijk genoeg voer voor meer discussie… in volgende dialogen…