M. vindt wat ik doe allemaal geloofwaardig, maar dat mijn zoon zijn moeder op afstand vraagt even naar zijn rug te kijken als hij pijn heeft, dat gaat er bij haar niet in. Ze heeft zo haar grenzen. En gelijk heeft ze. Van zomaar iets aannemen is nog nooit iemand wijzer geworden.
‘Zal ik je een verhaaltje vertellen.’ zegt mijn echtgenoot T.
‘Toen W. nog een puber was bleef hij een keer zo lang weg van een afspraak dat ik mij ongerust maakte. En Elly zei: ‘Er is niets aan de hand. Het wordt later maar hij kan door omstandigheden niet bij een telefoon.’
Dus ik vraag haar: ‘Hoe weet je dat?’
‘Dat seint hij mij door,’ zegt ze doodnuchter.
‘Inderdaad,’ ga ik door. ‘T. keek mij aan met zo’n blik van, die spoort niet, en bleef ongerust.
Ik niet, want ik had de telepatische boodschap van W. ontvangen.
Een paar uur later komt W. heel relaxed thuis.
Als zijn vader wat streng vraagt: ‘Waar blijf je nou?’ zegt hij met een zeer verontwaardigde blik, omdat telepathie tussen hem en zijn moeder voor hem de normaalste zaak van de wereld is: ‘Heeft mama het niet gezegd dan?’
‘Wat gezegd?’ vraagt T. die de bui al voelde hangen, omdat hij wel vaker dit soort vreemde staaltjes met moeder en zoon had meegemaakt.
‘Dat ik niet bij een telefoon kon. Dat heb ik haar doorgeseind.’
T. keek mij aan zegt vervolgens tegen zijn zoon: ‘Je hebt gelijk jongen, dat heeft je moeder me wel vertelt, maar ik wist even niet wat ik ervan moest denken, sorry.’
M. kijkt nu met een soortgelijke blik als die van T. destijds naar mij en naar W.