Boaz komt stralen binnen en houdt geheimzinnig iets achter zijn rug. Dat het de lang verwachte tekening is valt niet te verbloemen, omdat Boaz alle kanten op draait om het blaadje voor mij ongezien te houden. Dat valt niet mee, omdat hij in zijn enthousiasme ook graag voor mij uit de trap op wil lopen zoals altijd.
Ik probeer snel af te tasten wat hij wil. Eigenlijk wil hij direct de aandacht voor zijn tekening, maar hij wil ook graag de spanning van zijn verrassing voor mij, en ook vooral dat ik die spanning opmerk.
Net doen alsof ik niets doorheb is dus geen optie.
Ik besluit de spontaniteit van mijn gevoel ook niet te verbloemen, want de beloofde tekening bleef lang onderweg, omdat Boaz niet zo graag tekent.
‘Laat me raden,’ zeg ik. ”Jij hebt eindelijk de tekening voor mij gemaakt in je vakantie?’
Hij knikt heftig ja.
Als hij de tekening achter zijn rug vandaan haalt is daar ook het moment van ontlading in zijn blije oogjes. En nog voordat we de trap op gaan krijg ik uitleg.
De tekening is werkelijk prachtig en ziet er vrolijk uit, de zon schijnt en het valt mij op dat Boaz zichzelf prominent heeft gemaakt door met grote letters zijn naam te schrijven in de middelste, grootste witte wolk aan de helderblauwe hemel. En daar ben ik blij mee.
Hij kijkt trots naar zijn tekening als die ook direct een prominente plaats krijgt op het wandbord.
Als hij dan vervolgens in de stoel tegenover mij gaat zitten zegt hij heel vertederend. ‘Wat heb je mooi haar, Elly.’
En om dat compliment zat ík verlegen, want ik had mijzelf inderdaad de dag ervoor in totale overgave een ander kapsel aan laten meten en wist nog niet of ik er wel zo blij mee was.