Met haar kin op haar borst kijkt ze gefasineerd naar mijn hand die met wat afstand langs haar buikje gaat.
Haar handje doet mijn hand na en gaat op dezelfde afstand langs haar eigen buikje.
‘Wat voel je?’ vraag ik.
‘Het voelt warm.’
‘Tot waar?’
‘Tot hier… eh, nee, tot hier… eh…’ en haar handje neemt nog meer afstand. ‘Zó, tot hiér helemaal.’ Het is dat haar armpje niet langer is.
‘Wat is dat?’ vraagt ze gefascineerd.
‘Dat is je aura, je energieveld,’ zeg ik.
Ze knikt alsof ze begrijpt wat ik daarmee bedoel.
‘Heb jij dat ook?’ vraagt ze.
‘Ja, voel maar.’
Ze voelt met haar handje snel langs mijn arm. ‘Oeh, heet.’
Ze experimenteert nog wat verder rond haar eigen lijfje en kijkt me dan nadenkend aan.
‘Ik zie wel eens een kleur om iemand heen, maar ik vond dat altijd een beetje gek, dus dat heb ik maar niet gezegd.’
Ze kijkt schuin naar haar moeder.
Haar moeder kijkt schuin naar mij.
‘Dat is niet gek, hoor,’ zeg ik.
‘Een beetje licht, lichtblauw of zo, tot hier,’ gaat ze door en wijst een dun laagje aan rond haar schoudertjes.
‘Dat klopt,’ zeg ik. ‘Dat zie ik soms ook.’
‘Is dat ook dit?’
‘Ja.’
‘Mmh…’
Ik wacht op de volgende vraag, terwijl ze verder meevoelt met haar handjes, maar er komt geen volgende vraag.
