‘Nieuwe slippers…’ en ze wiebelt wat met haar teentjes, want het zijn teenslippers.
‘Prachtig,’ zeg ik verwonderd.
Ze kijkt nog even vol trots naar haar voetjes en gaat dan op eigen initiatief vanaf de praatstoel op de kruk zitten. Ze lijkt van plan er voor vandaag niet meer woorden aan te besteden.
Ik zit nog wel op mijn praatstoel in afwachting van, maar het blijft stil.
‘Wil je nog iets vertellen?’ vraag ik dan voor de zekerheid.
‘Nee.’
‘Oh, nou, dan beginnen we maar.’
‘Ja.’
Ik sta op en leg mijn handen op haar schoudertjes.
‘Het gaat wel goed met je, toch?’ tast ik voorzichtig af, want het lijkt vandaag ineens menens.
‘Ik weet van niks,’ zegt ze broodnuchter en zelfverzekerd.
Ik voel een smile opkomen van oor tot oor, maar bedwing hem.
‘Ik weet het ook niet, heb het ook maar van horen zeggen,’ probeer ik te redden.
Moeder en ik werpen elkaar met pretogen de dan-weten-wij-het-ook-niet-meer-blik toe.
Moeder springt bij: ‘Maar mama ziet toch dat het goed met je gaat, dus dat heb ik Elly gister gemaild…’
‘Gaat het niet goed met je dan?’ vraag ik, ook weer voor de zekerheid.
‘Jawel.’
