(…)Van harte gefeliciteerd oma! Wil ik verder lezen op je site, staat de rest er niet op. Nu ben ik helemaal niet nieuwsgierig, maar als je een film zit te kijken wil je ook het eind zien..
(…)@Elly…. Die stond er maar kort op, waar heb je je nieuwe klum gelaten? Ik vond hem erg leuk!
Gisteravond plingde mijn mailbox meer van dit soort berichten. Leden van de mailinglist dachten de nieuwe column te lezen, maar waar is-ie nou gebleven?
Nou, dat komt zo…
Ik schreef gister tussen alle bedrijven door even snel een wat vrolijke column over het feit dat ik het geslacht van ons aanstaande kleinkind goed had gegokt, wat op zich natuurlijk niet bijzonder is, gezien de kans van een juiste voorspelling in deze altijd ongetwijfeld 1 op 2 is. Maar binnen mijn gezin wordt dat, gezien mijn reputatie, niet als dusdanig geïnterpreteerd. Hoe dat er dan zo aan toe gaat binnen huize van Wijnbergen was dus wel een impulsief columpje waard. Ziezo, dacht ik. Publish!
En paar uur later belde mijn echtgenoot.
‘Zeg El, leuke column wel hoor, maar was het niet zo dat het verder nog geheim moest blijven?’
Oeps, shit, DOM! (ja, echt, ik snap het ook niet) Ik dus als de wiedeweerga die column weer offline gehaald.
Maar eh… bent u nou toevallig één van die lezers die de column gistermiddag in de paar uur dat hij online stond heeft gelezen en bent u dan toevallig ook nog een bekende van het jonge echtpaar van Wijnbergen dat in blijde verwachting is van ons tweede kleinkind, dan eh, phhssst… heeft u het niet van mij…
En die column, tja… Weet u wat? Ik zet op de crusiale momenten gewoon een (piep) (hij/zij/jongen/meisje/zoon/dochter in te vullen naar keuze):
Het kleine wonder op de foto
Ons tweede kleinkind is onderweg, en in tegenstelling tot de tijd dat ik zwanger was en het moest doen met de gok van fifty fifty kun je nu tegen betaling van honderd euro een prachtige driedimensionale echo laten maken, in kleur met alle feiten erop en eraan.
Mijn zoon belt.
‘Hoi mam, we zijn net terug van de echo, echt mooi, net een foto. Alles zit erop en eraan.’
‘Oh, mooi, gelukkig, maar dan weten jullie nu natuurlijk ook of het een jongen of een meisje is.’
‘Ja.’
Stilte.
‘En?’
‘Nee.’
‘Wat nee… Dat kun je toch zien?’
‘Ja, dat kan ik zien, en nee, dat ga ik niet verklappen.’
Ik hoor gegniffel aan de andere kant en denk, oke, gaan we op die toer…
‘Aah, toe nou, toen ik zwanger was van jou hadden we niet van die mooie dingen,’ werk ik op zijn gemoed.
Hard gelach aan de andere kant.
‘Dit is leuk,’ klinkt het tussen het gelach door. ‘Het viel trouwens niet mee om een plaatje te schieten, want het kind is hartstikke beweeglijk,’ kletst hij er overheen.
Ik bedenk accuut mijn volgende truc.
‘Ah, verklapt. Je zei, (piep) is hartstikke beweeglijk. Dus het is een (piep).’
‘Nietwaar. Ik zei geen (piep). Ik zei ‘het’.’
‘Ik dacht toch echt dat je (piep) zei, hoor, of misschien verstond ik het goed, maar zei je het verkeerd…’
‘Oh nee, hohoho, je bent weer paranormaal bezig, ik voel het, ik hang heel gauw op.’
Tuutuutuuut.
BINGO, denk ik. Een klein(piep).
Tien minuten later gaat de telefoon.
‘Ik heb een deal voor je.’
‘En dat is.’
‘Je mag vanavond of in het weekend naar de echo komen kijken om je vermoeden te bevestigen. Daarna is de deal off,’ zegt hij plagend.
Ik schiet in de lach en speel het spel graag mee. ‘Deal!’
‘Wat denk je dat het is?’ vraagt mijn echtgenoot diezelfde avond op de heenweg.
‘Een (piep), denk ik,’ zeg ik.
Wij kijken verwonderd naar het kleine wonder op de foto.
‘Maar ik zie geen foto van het eh…?’
‘Dat klopt, die hebben ze er niet bij gedaan,’ zegt zoonlief.