Als ik haar behandel begint ze spontaan te huilen.
Ze kan geen woord meer spreken.
Zeg maar niets. Huil maar,’ zeg ik.
Ze huilt. Wel drie consulten lang.
‘Gek he, ik heb in geen jaren gehuild.’
‘Is niet zo gek hoor.’
‘Je zult wel gedacht hebben.’
‘Ik dacht dat het nodig was.’
Ze lacht weer.
En ze straalt.
