Saar (9) heeft ADHD, is onder behandeling van een kinderarts en gebruikt Concerta in een hoge dosis. Een bijzonder hoge dosis, vult moeder aan.
Ze heeft vooral boze buien, werd hierin begeleid door iemand van Jeugdhulp en kon zo goed haar verhaal kwijt, maar dit is sinds een jaar gestopt.
Saar vertelt dat ze dit mist, dat ze nu niemand heeft om tegen te praten. Ze vindt het fijn haar verhaal te doen en geeft ook zelf tijdens het consult aan dit nodig te hebben. Desondanks vertelt ze thuis niet veel. Wel heeft ze verteld dat er mannetjes in haar hoofd zitten die haar opdragen rare of nare dingen te doen.
Moeder hoopt dat energetische therapie kan helpen.
Tijdens het eerste consult praat Saar honderd uit. Over school en over thuis. Ik probeer het dossier zo compleet mogelijk te maken maar er zijn vragen die ik de komende tijd wil proberen helder te krijgen.
Zijn het daadwerkelijk stemmen waar Saar geen invloed op heeft?
Heeft Saar misschien zelf de mannetjes gecreëerd om zo haar gedrag te vergoelijken?
En in hoeverre heeft de medicatie hier invloed op. De dosis werd telkens verhoogd, haar gedrag raakte alsmaar verstoorder. Maar ik ken niet de Saar van vóór de medicatie.
Voor nu probeer ik haar energie zo goed mogelijk terug in balans te brengen.
Bij het tweede consult vertelt moeder dat Saar na de eerste behandeling minder boos is, en rustiger, maar wel emotioneler. Ze heeft meer met mama gepraat deze week. Maar ze heeft ook het idee dat Saar twee werkelijkheden door elkaar haalt en niet de waarheid vertelt over dingen die gebeurd zijn op school. Haar juf zegt dat dingen goed gaan, zelf vertelt Saar een ander verhaal waar ze stellig in gelooft.
Ik adviseer om opnieuw met de juf in gesprek te gaan om helder te krijgen hoe ze zich uit op school.
Bij de derde afspraak in mijn praktijk zijn er geen mannetjes meer in haar hoofd die opdrachten geven. Dat is een positieve ontwikkeling.
Daarna krijgt het gezin te maken met Corona en kan Saar een tijdje niet komen voor behandelingen.
Bij het eerstvolgende consult, vijf weken later, vertelt moeder dat Saar weer onrustiger wordt, ook haalt ze thuis weer meer streken uit. ‘Er zat te lang tussen nu.’ Op school gaat het wel heel goed.
Twee behandelingen later vordert het niet echt.
Saar is sip en zit niet lekker haar vel. In tegenstelling tot de positieve reacties op eerdere behandelingen blijven die nu wat uit.
Er heeft inmiddels twee keer een wisseling van medicatie plaatsgevonden omdat de apotheek geen voorraad Concerta had.
Eerst werd het Teva.
Daarna Mylan.
Sindsdien is er een ‘soort van dram’ ontstaan, zo verwoordt moeder het.
Maar nu krijgt Saar weer Concerta.
Zelf geeft Saar aan buikpijn te hebben van de Concerta.
Het gaat met ups en downs.
Het is niet aan mij, maar ik heb een steeds sterker vermoeden dat de medicatie geen goed doet aan haar gedrag en emotie. Ook moeder heeft het gevoel dat er iets niet klopt.
Ze besluit opnieuw in gesprek te gaan met de kinderarts.
In afwachting hiervan schorten we de behandelingen op.
Saar zelf kom ik af en toe tegen in de supermarkt.
‘Hoi Elly,’ roept ze dan vrolijk.
Of ze komt met haar vriendinnetje aan de deur, voor een goed doel.
‘Hoi Elly, heb je misschien nog lege flessen?’
Ze oogt blij.
Als ik enige tijd later moeder in de supermarkt tegenkom vraag ik hoe het nu gaat.
Het gaat bijzonder goed met Saar. In overleg met de kinderarts is besloten volledig te stoppen met de Concerta om te kunnen zien hoe zich dit ontwikkelt. Saar is veranderd in een lief en vrolijk kind. Geen boze buien meer. Geen streken en vreemde verhalen. Gewoon geen vuiltje meer aan de lucht.
*Om privacy redenen is de naam gewijzigd.