‘Er gebeurt weinig op je site, El,’ zegt schoonzus A. vanochtend door de telefoon als ik haar bel om te informeren hoe het ervoor staat.
A. is hoogzwanger. Dat ik niet schrijf zit blijkbaar ook hoog. A. heeft nu, in afwachting van de eerste weeën alle tijd om te lezen, dat snap ik best.
Even later staat vriend F. voor het raam te gebaren terwijl ik achter mijn laptop zit te schrijven. Ik schuif mijn laptop aan de kant en open de voordeur.
‘Zo, zit je eindelijk te schrijven?’
‘Ja,’ glimlach ik.
F. leest altijd trouw mijn site. Ik weet uit ervaring wat hij nu gaat zeggen.
‘Ik wou net zeggen. Dat verhaal over dat schilderij heb ik nu wel gezien.’
F. bedoelt het goed. Hij spreekt vaker luid zijn ongenoegen uit als mijn stukjes uitblijven.
‘Heb je soms weer een writersblock?’
‘Een weblogblock.’
‘Maar zo te zien kan ik straks weer een stukje lezen,’ wijst hij met zijn neus naar mijn laptop.
‘Nee. Ik schrijf aan mijn manuscript, vandaag speciaal voor gereserveerd.’
‘Mhh,’ moppert F.
Mhh, denk ik.
(…)
‘Ja ja, ik weet het. Ik ga er weer tijd voor maken.’
Ik meen het nog ook, af en toe heb ik een zetje nodig.
‘Kopje koffie dan maar als troost?’
‘Lekker, even snel, dan kan jij weer snel verder schrijven.’
Als hij zijn koffie op heeft komt er nog één: ‘Kom je ook gauw een kop koffie bij mij drinken? Ik woon sinds kort in dezelfde straat, weet je nog?’
Oef…