‘Ik wacht toch zo op het moment dat je weer zegt dat mijn energie ontvankelijk voelt,’ zegt ze terwijl ze in de behandelstoel ligt. ‘Dat ga ik niet meer zeggen,’ zeg ik. ‘Ik ben nu niet meer objectief.’ Ik leg haar uit dat die twee treffers van toen een patroon van verwachting hebben gecreëerd, dat ik dat niet opnieuw in scene kan zetten zonder mijn gevoel van objectiviteit te verliezen. ‘Ja, weet ik ook wel. Ik weet ook hoe je denkt,’ antwoordt ze, ‘maar ik hoop diep in mijn hart wel op dat signaal of die blik van toen in je ogen.’ Haar …