Al vroeg in de auto op weg naar Maarssen luisterde ik naar Giel op 3 FM. Een verzoeknummer van een vrouw die haar beide ouders had verloren met de ramp MH17.
Alles zou zij er voor over hebben, samen met haar zus, om ze nog even te kunnen zien, vast te houden. Al was het maar een minuut, deelde ze.
Beam me up van Pink verwoorde dit voor haar.
Could you beam me up
Give me a minute
I don’t know what I’d say in it
I probably just stare, happy just to be there
Holding your face
Prachtig. Kippenvel, 4:27 minuten lang.
Een half uur later stond ik in de woning van mijn ouders voor een tweede grondige inspectie door de woningbouw.
Keurig opgeleverd. Na eindinspectie: € 0,00, schreef de man in zijn eindrapport.
Ik zette voldaan mijn krabbel. Na de voorinspectie stond er immers
€ 1.210,00 aan kosten op de lijst. Nicotinevervuild behang afhalen, muren witten, kroonsteentje hier, dingetje daar. Erg meegaand is zo’n woningbouw niet als je plotseling dood bent. Maar nu was het nul.
Ik gaf de man een hand. Blij dat ik hem niet meer hoefde te zien.
Tegelijkertijd kwam de klusjesman al binnen met zijn trap.
Hij keek verbaasd naar de kaalheid van de woning. Het behang dat we hadden afgehaald.
‘Hier was ik een paar maanden geleden om een keuken te plaatsen. Zijn ze verhuisd?’ vroeg hij.
‘Nee, ze zijn dood,’ zei ik.
Enigszins geschokkeerd vertelde hij hoe gezellig het was geweest tijdens het plaatsten van die keuken. ‘Hier jochie. Goed jochie. Gezellige babbel. Echte Maarssenaren,’ vond hij. ‘En nu zijn ze dood, bizar.’
Ik gaf de twee sleutels en reed op weg naar huis.
Door de luidspeaker klonk nu A brandnew day uit The Wiz.
Everybody look around
‘cause there`s a reason to rejoice you see
Ik zette het volume op loud, gaf een poepie gas en galmde luidkeels mee. ‘Can’t you feel a brandnew day? I can feel a brandnew da-hay.’
Hoe synchroon kan het leven, muziek, soms zijn.
[videos file=”https://www.youtube.com/watch?v=x5H_HUpgMiI” width=”100%”][/videos]