Het huidige alternatieve klimaat is er veelal één die predikt dat we positief moeten denken. We gaan op zoek naar positieve verklaringen voor alles dat we eerder als negatief hadden gekaderd en dan blijkt dat de wereld zo slecht nog niet is, of juist wel. We zien opeens het licht en we schoffelen de rest onder. We staan onszelf als het ware niet meer toe in boosheid en we gaan anderen uitleggen dat boosheid nergens toe leidt en dat we de wereld moeten redden. En dat klopt ook, ware het niet dat liefde en positiviteit enkel in zijn pure vorm positief is, en niet als vlucht vanuit het onderschoffelde dat ons wereldbeeld er minder fraai uit deed zien…
Gevoelens van boosheid en verdriet worden onderdrukt door ze niet meer te denken en te voelen, omdat we geloven dat positief denken (binnen een misschien wel opgedrongen overtuiging) ons tot verlichting brengt. Ik geloof ook in positief denken, maar het verleidelijke daaraan is wel dat we ons nieuw gevormde kader van het positieve denken als vluchtroute verkiezen, omdat dat ons een beter gevoel geeft en we daarom juist van onszelf en onze kern verwijderd raken en onze verdrongen emotie zich onbewust gedraagt als een tijger in een kooi, die onberekenbaar wordt zodra hij kan ontsnappen.
Hoe vaak gebeurt het niet dat de meest aardige mens voor zijn omgeving opeens door het lint gaat. Opeens zichzelf verliest en een daad begaat waarvan de wereld gruwelt, omdat opeens die tijger uit zijn kooi komt.
Ik zie vaak mensen die de positieve boodschap verkondigen en de pijn in zichzelf niet meer toestaan. Het positieve denken wordt een vluchtroute voor de verdrongen pijn.
Er schuilt een gevaar in het vormen van een kader dat uitgaat van een bepaald wereldbeeld of van een bepaald geloof. Ik geloof ook niet zozeer in HET wereldbeeld of HET geloof. Het enige dat ik in staat ben te vormen en te geloven is mijn wereldbeeld en ik haal het niet in mijn hoofd dat aan wie dan ook op te dringen.
Ik kan mij niet voorstellen dat er een God is die vindt dat wij het recht in eigen hand moeten nemen, of je nu president, moslim of anderszins een goed gelovige bent. Ik kan mij dus ook niet voorstellen dat er een God bestaat die ons ervan overtuigt dat er veroordeeld en gestraft moet worden als zijn overtuiging niet wordt nageleefd. Ik kan mij niet voorstellen dat dood en verderf de wereld zuivert van ongelovigen die de dreiging zouden vormen. Maar ik kan mij ook niet voorstellen dat er een God bestaat die bepaalt dat we wraak met wraak moeten vergelden door oorlogen te voeren om de strijd tussen goed en kwaad te winnen. Ik kan mij ook niet voorstellen dat er een God bestaat die ons dwingt, in welke vorm dan ook, om anderen te moeten overtuigen van zijn visie. Ik kan mij ook niet voorstellen dat er een God bestaat die ons leert dat we door enkel positief te denken in de hemel komen. Nee, ik kan mij wel voorstellen dat er een God bestaat die ons de ruimte laat om te voelen en te ervaren, in welke vorm dan ook. Ik kan mij ook voorstellen dat er een God bestaat die geduld heeft, ook met de mens die wij veroordelen en ook met ons, omdat wij veroordelen. Dus áls er een God bestaat, dan kan ik mij voorstellen dat hij lijdzaam toeziet hoe wij leren binnen onze overtuiging in tegenstellingen van goed en kwaad, van hemel en hel, van geloof en ongeloof… en dat wij vanuit dat kader het Goddelijke in onszelf leren ontdekken om tot heelheid te komen, en van daaruit in staat zijn zuiver positief te denken en dit uit te stralen naar onze medemens, die vervolgens de keus heeft zich daardoor te laten inspireren of niet…
Spiritualiteit houdt voor mij met name in dat wij onszelf volledig durven ervaren en aanschouwen vanuit de wet van oorzaak en gevolg, en dat is al een behoorlijke klus op zich. Als we daartoe in staat zijn dan redden wij de wereld. Maar dat is mijn visie…