Ze is teleurgesteld, maar laat niets merken. Althans, niet in haar gedrag. ‘Ik heb er weer veel aan gehad,’ zegt ze beleefd en ontwijkt mijn blik. We lijken uitgepraat. ‘Echt?’ vraag ik door. ‘Vertel eens.’ Ze valt stil en zoekt naar woorden. ‘Ik kan het niet goed onder woorden brengen, maar ik begrijp wat je hebt gezegd, écht.’ Wat haar betreft is het klaar. ‘Je had gehoopt op een antwoord en dat heb ik je niet gegeven.’ Het valt weer stil. We kijken elkaar inschattend aan. Ze voelt zich ongemakkelijk met de stilte, maar de stilte doet zijn werk. ‘Ik kan …